Goed; daar zit ze weer. Stel, inclusief pyjamapak en bril. Heeft effe geduurd. Ze kan inmiddels haar laptopscherm niet scherp zien zonder het bruin-zwart-gevlekte gevaarte op haar neus te planten. Binnenkort maar eens een ander-halve-meter-tripje naar de brillenwinkel plannen, want die ogen van mij beginnen om vakantie te vragen. Enneh: geef ze eens ongelijk. Maar, back to the point hier. Ik hoef jullie natuurlijk niét te vertellen dat het een gekke tijd is. Dagenlang heb ik naar de juiste woorden gezocht; afgewogen wat wel en wat niet te delen. De keuze is gevallen op het volgende: ik deel jullie hierbij mede dat ik voor een aantal uitdagingen sta. Cryptisch much? (meer…)

Het stomme is dat we er soms van dromen. Stiekem. Van zeeën van tijd waarin we vooral kunnen doen waar we zelf zin in hebben, waar we al een eeuwigheid niet aan toe lijken te komen of waar we eigenlijk (toegegeven) gewoon te lui voor waren. Nu? Nu zijn we aan het zwemmen in die betreffende zeeën en is het een stuk minder leuk dan we dachten dat het zou zijn. Om te beginnen: al mijn lof, respect, liefde en kracht gaat uit naar de mensen die het juist in-tens druk hebben met ‘het overeind houden van onze samenleving op wat voor manier dan ook’. Ik vind jullie meer dan fantastisch en zou echt niet weten hoe dramatisch ik me zou voelen als jullie er niet waren. Ten tweede: voor mij valt dat zwemmen wel mee, gelukkig. Ik bevind me namelijk in een vrij gunstige positie. Niet de meest gunstige die er bestaat, maar een stuk gunstiger dan waar anderen zich misschien in bevinden. (meer…)