Eeuwen geleden lijkt het; de dag waarop ik mijn laatste blogartikel in elkaar flanste. Relatief gezien valt het hartstikke mee, want dit eeuwenoude schrijfsel kwam begin oktober nog online. Toch…

Zit ik weer hoor – in een vliegtuig! En ja, dat is en blijft toch altijd ergens een ding voor deze miep. Deze keer zaten mijn ouders weer naast me en kon ik de hand van mijn vader fijn knijpen. Mam lag al te slapen voordat de motoren waren gestart, hihi. Ik heb altijd bewondering voor mensen die in een vliegtuig stappen alsof ze even tien minuutjes met de bus naar een naastgelegen dorpje moeten (kuch mijn vader kuch). Hij heeft zijn hele leven ontzettend veel en ver gevlogen. Dat hij nou niet éven een kind op de wereld heeft gezet met diezelfde travel ease? Is mij ook een raadsel jongens, echt. (meer…)

Ik zit voor de zoveelste keer deze week op de bekende, blauwe stoel. De ondergrond waarop said stoel zich bevindt, hobbelt en wobbelt een beetje. Een aantal centimeter naast mij tikt de regen wéér tegen het raampje. Dit weer doet een mens geen goed hoor, bleh. Ik zit licht voorovergebogen naar mijn laptopscherm te staren en ben blij dat ik vandaag een keer geen halve wereldreis af hoef te leggen. De trein – mijn tweede thuis tegenwoordig. Voor werk reis ik wat af, namelijk. En dat is helemaal niet erg, maar ik voel me een beetje overwhelmed vandaag. Misschien is het het feit dat ik bijna bij de laatste pil van mijn strip ben (dan voel ik me altijd een beetje labiel), of het is gewoon druk geweest de afgelopen tijd en ik ben gewoon moé. Dat kan ook. Dus, tijd om het leven voor de zoveelste keer te overdenken nu de bomen en huizen in een rap tempo langs me heen razen. (meer…)